um stund

Ég velti því fyrir mér hversu margt við gerum sem aðeins veitir okkur ánægju um stund. Að allt í heiminum varir aðeins eitt andartak og svo er það liðið og hið næsta tekur við. Nýtt andartak, nýtt augnablik, ný tilfinning, nýjar aðstæður... allt getur breist á fáeinum sekúndubrotum. Samt er þetta allt í andstæðu við sjálft sig... við leitumst við að gera hluti sem veita okkur langvarandi ánægju, reynum að finna eilífa hamingju, sanna gleði, reynum að treina okkur vellíðunartilfinninguna eins lengi og mögulegt er... samt lifum við í augnablikum... andartökum og allt getur breyst á svipstundu.
Við elltumst við hluti sem veita okkur stundarfró. Við verðum að eignast allt og geta allt og kunna allt og erum í sífelldu kapphlaupi... keppumst við að búa til fullkomna stund... en áttum okkur ekki á því að sú fró mun aðeins endast okkur skammt... aðeins um stund.
Það er svo skrítið hvað maður getur verið að elltast við mínútur og stundir... tilfinningar og þrár... Alltaf er maður að leita að öðru betra... af því maður er aldrei í núinu... þessari stund heldur á höttunum eftir annarri betri... eða í sút og seiru yfir annarri liðinni... þó er hún löngu liðin hjá...
Ég þekki þetta svo vel því í veikindum mínum leitaði ég ýmissa leiða til að finna sælu... eitt stundarkorn... ég tók einn bita af einhverju forboðnu og sætu... og það seig á mig víma... ég tók annann... og annann... og allir voru jafn dásamlegir... en sælan hvarf jafn skjótt og molinn rann ofan í maga... svo ég sótti annann... og annnann... en alltaf hvarf dásemdin jafn fljótt... Víman varði ekki nema eitt augnablik og hvarf jafn skjótt og hún kom... vegna þess að ég var ekki á staðnum... ég var ekki í núinu... ég hugsaði stöðugt um næsta mola.. og næsta... og ég vissi að þegar ég væri búin að troða í mig nógu mörgum molum þá færi puttinn upp í kok... og þá tók við næsta víma... sælan yfir því að geta losað sig við allan þennan óþverra...
og allt var þetta örvæntingarfull leið til að finna hverfa burt frá grámanum og einmannaleikanum um stund. Leið til að fylla upp í tómið í lífinu mínu... því jafnvel í fjölmennasta hóp getur einmannaleikinn heltekið mann... jafnvel innan um fjölskyldu og vini... ef hugurinn er fjarri...
að uppköstunum loknum varð allt svart... sektarkennd og vanlíðan, líkaminn öskraði af sársauka, hugurinn varð svíðandi eiðimörk... sorgir yfir liðnum stundum, kvíði fyrir þeim komandi... og augnablikin liðu hvert af öðru...
Ein stund líður hjá og sú næsta tekur við, eitt bros tekur við af öðru, eitt tár elltir annað...
andartökin taka við hvert af öðru og alltaf er ný stund, nýtt tækifæri til að finna nýja tilfinningu... og nýtt tækifæri til að upplifa þá stund og enga aðra... því þegar við förum að gera það.. þegar við förum að vera í þeirri stund, þá og þegar... þá förum við að uppgötva og finna þessa eilífðarfró sem við öll leitum að...
Gleði í sérhverri stund er röð af gleðistundum, en tapi maður áttum og festist í liðnum eða ókomnum stundum þá missir maður af augnablikinu og missi maður af augnablikinu tapar maður af gleðistund og rífur heildina, tapar áttum... og upplifir aðeins glefsur af hamingju hér og þar...
það er hægara sagt en gert að halda sig við núið... og flest forðumst við það... forðumst að upplifa og dvelja í líðandi stund, forðumst rætur tilfinninga okkar. Allt í kring um okkur eru afvegaleiðandi gylliboð og loforð um betri tíma.
En stundarfró veldur aðeins magaverkjum og sárum hálsi, eyddum tönnum og fölnuðum vanga, tómum augum og ákafari þrá eftir einhverju sem veitir þó ekki sé nema augnabliks sælu... einu ljósbroti í svartnættinu...
hve dásamleg er sú stund?? Hve sæl er sú sál sem aðeins finnur gleði í einni stund af hundrað því hún er svo upptekin af þeirri næstu, eða þarnæstu...?
Við njótum ekki einu sinni jólanna! Alla aðventuna keppumst við að undirbúa jólin... það verða nú að vera fín og flott jól... svo koma jólin...hvað gerist þá? þau líða! og þá tekur við áramótaundirbúiningurinn... og áramótin, þau líða...
og nýja árið tekur við með fögur fyrirheit... og það líður... og fyrr en varir eru aftur komin áramót og þú uppgötvar að þú stóðst aldrei við gömlu áramótaheitin... en einsetur þér að gera betur á nýju ári... fyllist bjartsýni um stund... keppist við að sprengja sem flesta og sem flottasta flugelda... gera meira og betra en nágranninn... þeytir þeim öllum upp í loftið og hrósar happi... en hvað skilur það eftir sig annað en spýtnabrak og pappírstættlur... því tókstu nokkuð eftir ljósadýrðinni og fögnuðinum í öllu sprengiæðinu?? dáðist þú að flugeldum nágrannans? Naustu þess að það var heiðskýrt og himinninn flóði í ljósi?
sennilega varstu bara upptekinn af því að koma næstu rettu upp... eða drífa þetta af svo þú kæmist á áramótaballið... ballið sem rennur saman við öll hin böllin af því þú varst svo upptekinn af þvi að gera þetta að besta ballinu að þú drakst of mikið og mannst ekkert eftir því.. frekar en hinum...
nei, þetta hljómar kannski neikvætt... það var ekki ætlunin...
En sé maður vansæll núna kemur það ekki til með að batna þó maður sprengi dýrustu og flottustu flugeldana, eða hámi í sig kökur, eða kaupi dýrar græjur, eða drekki sig fullan, eða dópi sig upp, eða reyki eina sígó í viðbót. Það er bara frestun á vanlíðan... við verðum jafn vansæl, jafnvel vansælli og sakbitnari á eftir...
Ég er bara að segja að við ættum kannski að staldra við... um stund...
og með tímanum reyna að gera það stund eftir stund... eltast ekki við næstu stundir eða harma þær liðnu... að vera bara og gera bara og líða einmitt svona...
um stund

allir hafa rett a sinni skoðun...

Ég elska manneskepnuna og misjafnar skoðanir hennar...
...en það getur stundum verið svolítið erfitt að skilja þær!

við gefumst aldrei upp..

þó móti blási!

það er eitthvað svo hvasst þessa dagana... alltaf þessi mótvindur sem feykir manni til og frá á veginum.. rykkir í mann... kemur í kviðum og nánast stoppar mann í þeim hvössustu... þið vitið... þegar maður er alveg að því kominn að öskra á hann að hætta þessu og láta ykkur í friði... leyfa manni að vera í friði!
öskra eins og lungun leyfa...

en hann gleypir öskrið hvort eð er..

þess vegna reyni ég að bíta í tunguna á mér... láta hann ekki koma mér upp rokrassgatinu atarna... anda frekar inn í þetta... það var ég sem lagði af stað út í rokið... ég gat nú alveg sagt mér að það sjálf að það yrði ekki tóm lognmolla...
það er hvergi í lífinu lognmolla...

málið er bara að gefast ekki upp... láta ekki rokið ergja sig... geðvonskan hleypir bara kappi í vindinn og blæs honum þrótt... ekki er það til bóta...
það væri nær að taka vindinum fagnandi... kannski feykir hann manni á vit nýrra ævintýra... kannski út af veginum... en kannski er líka eitthvað spennandi fyrir utan veginn...

hver er líka hrifinn af þessum endalausu beinu breiðu vegum... það eru til aðrar leiðir á leiðarenda! ..af hverju að eiða púðri í að öskra upp í vindinn þegar maður gæti látið hann blása sér kraft í brjóst... styrkja sig..

ég ætla að fylla lungun af þessu ferska lofti og vita hvort ég takist ekki bara á loft... svona blæs hann í dag... sjáum hvert það leiðir mig...

eitthvað að hugsa um...

hvað er ofbeldi?
hvenær teljast ýtrekaðar ýtingar vera ofbeldi?
hvað er andlegt ofbeldi?
en líkamlegt?
kynferðislegt?
hver er byrtingarmynd þess?
er það einhvertíma ásættanlegt?
hvað má?
hvað má ekki?
er í lagi að stugga við fólki ef þú reiðist?
máttu flengja börnin þín?
en gefa þeim á hann?
hvenær er maki þinn of harðhenntur?
hversu mikið ertu að fyrirgefa?
gengur þú kannski helst til oft á dyrakarma og skápahurðir?
eru vinir þínir alltaf að gera lítið úr þér?
eru það vinir þínir?
af hverju læturu þetta yfir þig ganga?
síðan hvenær var nei eitthvað annað en nei?
hversu langt vilt ÞÚ ganga?
hvar eru þín mörk?
eru þau virt?
hversu oft ert þér kennt um það sem miður fer?
af hverju éturu kúk þegar vinur þinn biður þig um það?
við hvað ertu hræddur?
hver hefur rétt til að vera dónalegur?
eru augnhvarmar þínir tárvotir?
af hverju?

af hverju lætur fólk þetta yfir sig ganga?
er það af því að það vill ekki standa upp og segja hingað og ekki lengra.. bregða fyrir sig höndum, berjast á móti...
nei, þetta var allt saman bara óvart...
og hví skildi maður beita ofbeldi á móti... þá er maður ekkert betri sjálfur...
svo á maður þetta hvort eð er skilið
er það ekki?!?

hundaæði

ja mikil ósköp, mikil ósköp!
Þá verð ég víst að fara að bretta upp ermar og hripa reglulega nokkrar línur hérna á bloggið...
æ, hundskömmin... hún vellti úr ruslafötunni hérna við hliðina á mér... það sem þetta dýr tekur upp á ... rétt áðan hljóp ég á eftir henni inn í stofu þar sem hún var farin að dinglast með pónýhesta litlu frænku og nú er hún flækt í tölvusnúrunni...
garmurinn atarna...
þetta er hún Fóa Feykirófa... sem á að læra að sækja kýrnar...
humm... það verður eitthvað..

jæja... ég hef það ekki lengra að sinni... þarf að ná í skottið á henni...

smá...

mig langaði eiginlega bara að vita hvort nokkur lesi þetta blogg... humm... þögn er sama og samþykki... bíst ég við...
svo mótmælið harðlega kæru vinir!!

ef þú smælar framan í heiminn..

.. þá smælar heimurinn framan í þig!

þessi ljóðlína Megasar er mér mjög hugleikin þessa dagana. Kannski af því ég umgengst svo margar sálir sem geta enga aðra björg sér veitt en að brosa þegar allar aðrar bjargir eru bannaðar.

..og það gerir svo mikið fyrir okkur brosið.. mest þegar við gefum það öðrum..

bara eitt gott ráð til þín! ef ólundin er að drepa þig, þröngvaðu þér þá til að brosa með því að setja penna þversum upp í þig...
vittu til, eftir smá stund kemur brosið af sjálfu sér... þó ekki sé nema bara út af athæfinu einu saman!

undir hverjum hatti...

er höfuð!

inni í hverju höfði...
er hugsun!

Bak við hverja hugsun...
er önnur hugsun!

Grunnur hugsunar...
er hugarsmíð heilans!

Heilinn..
er völundarhús!

Völundarhús...
eru verkefni, eru leikur sem þú tekur þátt í!

þinn leikur að taka þátt í og rata í gegn um...
þitt val hvort þú stoppar og strandar í lokuðu sundi...
eða finnur nýja leið gegn um kjarrið!

svo dansa limirnir...

...sem orkan leyfir!

jæja.. þá er maður bara kominn í viðgerðarhlé...
setja bensín á gripinn... skipta um dekk og svona...
fínpússa mann...

það er nefnilega merkilegt nokk lítið hægt að gera orkulaus...
viljinn fleytir manni langt en það er kannski svolítið erfitt að kalla það dans ef bara litli putti dansar og ekkert annað fylgir með... ef þið skiljið hvað ég er að fara...

en hæ hó, þetta er allt í rétta átt...
og eins gott fyrir ykkur að hafa varann á þegar ég kem úr viðgerðarhlénu og ralla framm úr ykkur á urrandi siglingu... ég er nefnilega svakalegur ökuþór!!! .. nee en ég næ nú alla vega í skottið á ykkur... vitiði til!

þangað til...
veriði dugleg að dansa