um stund

Ég velti því fyrir mér hversu margt við gerum sem aðeins veitir okkur ánægju um stund. Að allt í heiminum varir aðeins eitt andartak og svo er það liðið og hið næsta tekur við. Nýtt andartak, nýtt augnablik, ný tilfinning, nýjar aðstæður... allt getur breist á fáeinum sekúndubrotum. Samt er þetta allt í andstæðu við sjálft sig... við leitumst við að gera hluti sem veita okkur langvarandi ánægju, reynum að finna eilífa hamingju, sanna gleði, reynum að treina okkur vellíðunartilfinninguna eins lengi og mögulegt er... samt lifum við í augnablikum... andartökum og allt getur breyst á svipstundu.
Við elltumst við hluti sem veita okkur stundarfró. Við verðum að eignast allt og geta allt og kunna allt og erum í sífelldu kapphlaupi... keppumst við að búa til fullkomna stund... en áttum okkur ekki á því að sú fró mun aðeins endast okkur skammt... aðeins um stund.
Það er svo skrítið hvað maður getur verið að elltast við mínútur og stundir... tilfinningar og þrár... Alltaf er maður að leita að öðru betra... af því maður er aldrei í núinu... þessari stund heldur á höttunum eftir annarri betri... eða í sút og seiru yfir annarri liðinni... þó er hún löngu liðin hjá...
Ég þekki þetta svo vel því í veikindum mínum leitaði ég ýmissa leiða til að finna sælu... eitt stundarkorn... ég tók einn bita af einhverju forboðnu og sætu... og það seig á mig víma... ég tók annann... og annann... og allir voru jafn dásamlegir... en sælan hvarf jafn skjótt og molinn rann ofan í maga... svo ég sótti annann... og annnann... en alltaf hvarf dásemdin jafn fljótt... Víman varði ekki nema eitt augnablik og hvarf jafn skjótt og hún kom... vegna þess að ég var ekki á staðnum... ég var ekki í núinu... ég hugsaði stöðugt um næsta mola.. og næsta... og ég vissi að þegar ég væri búin að troða í mig nógu mörgum molum þá færi puttinn upp í kok... og þá tók við næsta víma... sælan yfir því að geta losað sig við allan þennan óþverra...
og allt var þetta örvæntingarfull leið til að finna hverfa burt frá grámanum og einmannaleikanum um stund. Leið til að fylla upp í tómið í lífinu mínu... því jafnvel í fjölmennasta hóp getur einmannaleikinn heltekið mann... jafnvel innan um fjölskyldu og vini... ef hugurinn er fjarri...
að uppköstunum loknum varð allt svart... sektarkennd og vanlíðan, líkaminn öskraði af sársauka, hugurinn varð svíðandi eiðimörk... sorgir yfir liðnum stundum, kvíði fyrir þeim komandi... og augnablikin liðu hvert af öðru...
Ein stund líður hjá og sú næsta tekur við, eitt bros tekur við af öðru, eitt tár elltir annað...
andartökin taka við hvert af öðru og alltaf er ný stund, nýtt tækifæri til að finna nýja tilfinningu... og nýtt tækifæri til að upplifa þá stund og enga aðra... því þegar við förum að gera það.. þegar við förum að vera í þeirri stund, þá og þegar... þá förum við að uppgötva og finna þessa eilífðarfró sem við öll leitum að...
Gleði í sérhverri stund er röð af gleðistundum, en tapi maður áttum og festist í liðnum eða ókomnum stundum þá missir maður af augnablikinu og missi maður af augnablikinu tapar maður af gleðistund og rífur heildina, tapar áttum... og upplifir aðeins glefsur af hamingju hér og þar...
það er hægara sagt en gert að halda sig við núið... og flest forðumst við það... forðumst að upplifa og dvelja í líðandi stund, forðumst rætur tilfinninga okkar. Allt í kring um okkur eru afvegaleiðandi gylliboð og loforð um betri tíma.
En stundarfró veldur aðeins magaverkjum og sárum hálsi, eyddum tönnum og fölnuðum vanga, tómum augum og ákafari þrá eftir einhverju sem veitir þó ekki sé nema augnabliks sælu... einu ljósbroti í svartnættinu...
hve dásamleg er sú stund?? Hve sæl er sú sál sem aðeins finnur gleði í einni stund af hundrað því hún er svo upptekin af þeirri næstu, eða þarnæstu...?
Við njótum ekki einu sinni jólanna! Alla aðventuna keppumst við að undirbúa jólin... það verða nú að vera fín og flott jól... svo koma jólin...hvað gerist þá? þau líða! og þá tekur við áramótaundirbúiningurinn... og áramótin, þau líða...
og nýja árið tekur við með fögur fyrirheit... og það líður... og fyrr en varir eru aftur komin áramót og þú uppgötvar að þú stóðst aldrei við gömlu áramótaheitin... en einsetur þér að gera betur á nýju ári... fyllist bjartsýni um stund... keppist við að sprengja sem flesta og sem flottasta flugelda... gera meira og betra en nágranninn... þeytir þeim öllum upp í loftið og hrósar happi... en hvað skilur það eftir sig annað en spýtnabrak og pappírstættlur... því tókstu nokkuð eftir ljósadýrðinni og fögnuðinum í öllu sprengiæðinu?? dáðist þú að flugeldum nágrannans? Naustu þess að það var heiðskýrt og himinninn flóði í ljósi?
sennilega varstu bara upptekinn af því að koma næstu rettu upp... eða drífa þetta af svo þú kæmist á áramótaballið... ballið sem rennur saman við öll hin böllin af því þú varst svo upptekinn af þvi að gera þetta að besta ballinu að þú drakst of mikið og mannst ekkert eftir því.. frekar en hinum...
nei, þetta hljómar kannski neikvætt... það var ekki ætlunin...
En sé maður vansæll núna kemur það ekki til með að batna þó maður sprengi dýrustu og flottustu flugeldana, eða hámi í sig kökur, eða kaupi dýrar græjur, eða drekki sig fullan, eða dópi sig upp, eða reyki eina sígó í viðbót. Það er bara frestun á vanlíðan... við verðum jafn vansæl, jafnvel vansælli og sakbitnari á eftir...
Ég er bara að segja að við ættum kannski að staldra við... um stund...
og með tímanum reyna að gera það stund eftir stund... eltast ekki við næstu stundir eða harma þær liðnu... að vera bara og gera bara og líða einmitt svona...
um stund

allir hafa rett a sinni skoðun...

Ég elska manneskepnuna og misjafnar skoðanir hennar...
...en það getur stundum verið svolítið erfitt að skilja þær!

við gefumst aldrei upp..

þó móti blási!

það er eitthvað svo hvasst þessa dagana... alltaf þessi mótvindur sem feykir manni til og frá á veginum.. rykkir í mann... kemur í kviðum og nánast stoppar mann í þeim hvössustu... þið vitið... þegar maður er alveg að því kominn að öskra á hann að hætta þessu og láta ykkur í friði... leyfa manni að vera í friði!
öskra eins og lungun leyfa...

en hann gleypir öskrið hvort eð er..

þess vegna reyni ég að bíta í tunguna á mér... láta hann ekki koma mér upp rokrassgatinu atarna... anda frekar inn í þetta... það var ég sem lagði af stað út í rokið... ég gat nú alveg sagt mér að það sjálf að það yrði ekki tóm lognmolla...
það er hvergi í lífinu lognmolla...

málið er bara að gefast ekki upp... láta ekki rokið ergja sig... geðvonskan hleypir bara kappi í vindinn og blæs honum þrótt... ekki er það til bóta...
það væri nær að taka vindinum fagnandi... kannski feykir hann manni á vit nýrra ævintýra... kannski út af veginum... en kannski er líka eitthvað spennandi fyrir utan veginn...

hver er líka hrifinn af þessum endalausu beinu breiðu vegum... það eru til aðrar leiðir á leiðarenda! ..af hverju að eiða púðri í að öskra upp í vindinn þegar maður gæti látið hann blása sér kraft í brjóst... styrkja sig..

ég ætla að fylla lungun af þessu ferska lofti og vita hvort ég takist ekki bara á loft... svona blæs hann í dag... sjáum hvert það leiðir mig...

eitthvað að hugsa um...

hvað er ofbeldi?
hvenær teljast ýtrekaðar ýtingar vera ofbeldi?
hvað er andlegt ofbeldi?
en líkamlegt?
kynferðislegt?
hver er byrtingarmynd þess?
er það einhvertíma ásættanlegt?
hvað má?
hvað má ekki?
er í lagi að stugga við fólki ef þú reiðist?
máttu flengja börnin þín?
en gefa þeim á hann?
hvenær er maki þinn of harðhenntur?
hversu mikið ertu að fyrirgefa?
gengur þú kannski helst til oft á dyrakarma og skápahurðir?
eru vinir þínir alltaf að gera lítið úr þér?
eru það vinir þínir?
af hverju læturu þetta yfir þig ganga?
síðan hvenær var nei eitthvað annað en nei?
hversu langt vilt ÞÚ ganga?
hvar eru þín mörk?
eru þau virt?
hversu oft ert þér kennt um það sem miður fer?
af hverju éturu kúk þegar vinur þinn biður þig um það?
við hvað ertu hræddur?
hver hefur rétt til að vera dónalegur?
eru augnhvarmar þínir tárvotir?
af hverju?

af hverju lætur fólk þetta yfir sig ganga?
er það af því að það vill ekki standa upp og segja hingað og ekki lengra.. bregða fyrir sig höndum, berjast á móti...
nei, þetta var allt saman bara óvart...
og hví skildi maður beita ofbeldi á móti... þá er maður ekkert betri sjálfur...
svo á maður þetta hvort eð er skilið
er það ekki?!?

hundaæði

ja mikil ósköp, mikil ósköp!
Þá verð ég víst að fara að bretta upp ermar og hripa reglulega nokkrar línur hérna á bloggið...
æ, hundskömmin... hún vellti úr ruslafötunni hérna við hliðina á mér... það sem þetta dýr tekur upp á ... rétt áðan hljóp ég á eftir henni inn í stofu þar sem hún var farin að dinglast með pónýhesta litlu frænku og nú er hún flækt í tölvusnúrunni...
garmurinn atarna...
þetta er hún Fóa Feykirófa... sem á að læra að sækja kýrnar...
humm... það verður eitthvað..

jæja... ég hef það ekki lengra að sinni... þarf að ná í skottið á henni...

smá...

mig langaði eiginlega bara að vita hvort nokkur lesi þetta blogg... humm... þögn er sama og samþykki... bíst ég við...
svo mótmælið harðlega kæru vinir!!

ef þú smælar framan í heiminn..

.. þá smælar heimurinn framan í þig!

þessi ljóðlína Megasar er mér mjög hugleikin þessa dagana. Kannski af því ég umgengst svo margar sálir sem geta enga aðra björg sér veitt en að brosa þegar allar aðrar bjargir eru bannaðar.

..og það gerir svo mikið fyrir okkur brosið.. mest þegar við gefum það öðrum..

bara eitt gott ráð til þín! ef ólundin er að drepa þig, þröngvaðu þér þá til að brosa með því að setja penna þversum upp í þig...
vittu til, eftir smá stund kemur brosið af sjálfu sér... þó ekki sé nema bara út af athæfinu einu saman!

undir hverjum hatti...

er höfuð!

inni í hverju höfði...
er hugsun!

Bak við hverja hugsun...
er önnur hugsun!

Grunnur hugsunar...
er hugarsmíð heilans!

Heilinn..
er völundarhús!

Völundarhús...
eru verkefni, eru leikur sem þú tekur þátt í!

þinn leikur að taka þátt í og rata í gegn um...
þitt val hvort þú stoppar og strandar í lokuðu sundi...
eða finnur nýja leið gegn um kjarrið!

svo dansa limirnir...

...sem orkan leyfir!

jæja.. þá er maður bara kominn í viðgerðarhlé...
setja bensín á gripinn... skipta um dekk og svona...
fínpússa mann...

það er nefnilega merkilegt nokk lítið hægt að gera orkulaus...
viljinn fleytir manni langt en það er kannski svolítið erfitt að kalla það dans ef bara litli putti dansar og ekkert annað fylgir með... ef þið skiljið hvað ég er að fara...

en hæ hó, þetta er allt í rétta átt...
og eins gott fyrir ykkur að hafa varann á þegar ég kem úr viðgerðarhlénu og ralla framm úr ykkur á urrandi siglingu... ég er nefnilega svakalegur ökuþór!!! .. nee en ég næ nú alla vega í skottið á ykkur... vitiði til!

þangað til...
veriði dugleg að dansa

skildi það vera...

jólahjól?!
alveg ótrúlegt hvað tíminn líður! strax komin hjólajólajólahjól á markaðinn og jólapakkakrakkapakkar og piparkökur og postulín og sætabrauð og kerti fín...
aldrei meiri jólasala og búðakallaeigandagræðgin aldrei meiri og jólavöruhjólbörurnar aldrei á betri dekkjum svo þær endist lengur og komist á göturnar fyrr... byrjum fyrr!
fyrr en varir fyrnist bara jólaheimsumbóla jólaboðskapurinn!
og hver ætlar þá að syngja í englakórnum englaröddum blíðum?
líður að helgum tíðum?
eða líður að gjaldþrotaheimilisstútfulltafpökkumogdótararíi tíðum...

bíðum!
bíðum og sjáum hvað setur... ég trúi ekki öðru en að undir öllu þessu prjáli, punti, pökkum og jólakáli leynist örlítið ljós og friður í hjarta og þakklæti og gleði fyrir hátíð bjarta.

ég er hætt að kvarta!

eyrnatappa takk!

hafið þið opnað eyrun nýlega???
nei, ég er nú ekki hissa! það er alveg nóg að hafa opið í hálfa gátt eins og ástandið er amk hér í Reykjavíkinni! þvílík læti! við vorum að leiða hvort annað blindandi um miðbæinn í morgun til að virkja skynjun okkar á umhverfinu með heyrn... en það var bara hávaði! endalaus byggingahljóð og framkvæmdir... bílatraffík... smíðar... loftræstingar... búðarkassar... skvaldur... kaffikvarnir og hróp og köll... fuglasöngurinn heyrðist varla og það var vonlaust að fara niður að sjó við Sæbrautina til að heyra í öldunum...
eyrun voru full af suði... stanslausu áreyti...
svo opnaði maður augun og var búin að loka á hávaðan að stórum hluta um leið... maður velur að heyra ekki nærri allt því það væri bara of mikið! geðveiki...
en ég mæli með að þið prófið... fara bara niður í bæ, setjast og loka augunum... hvað heyriði? og eins bara þar sem þið eruð... að loka eyrunum um stund og vita hvort einhverstaðar er að finna hljóðlátan stað... frelsi frá skarkalanum...

svo finnst fólki skrítið hvað við erum stressuð og æst alltaf...

hoppiddiskopp...

hversu dásamlegt er það að veltast um á gólfinu
og það er bara sjálfsagður hlutur...
að hoppa, skoppa, skríða, kalla, hvísla...
af því að kennarinn vill að maður geri það...

af því að það er það sem maður á að gera!

að hlaupa um í eigin tölvuleik, safna berjum og sprengja blöðrur... og vera samt í skólanum!

það er draumur að vera í skólanum!

OG...

ég þrammaði Laugarveginn!!!

já, á tveimur dögum þrammaði ég Laugarveginn milli Landmannalauga og Þórsmerkur... andaði að mér friðsælu fjallalofti.. óð ár og læki... sökk í sand... þræddi götur... upp í móti.. niður í móti.. hlykkjóttar og skrykkjóttar... steinsofnaði í tjaldinu með sand á milli tánna og könguló í hárinu... í sól og regni með bakpokann á bakinu..

...góðir landsmenn, þetta er lífið!

þetta gerði ég...

síðustu daga...
og vikur...

ég mjólkaði kýrnar..
gaf kálfunum..
reið út og tamdi hesta..
horfði á hesta..
mokaði skít..
mokaði meiri skít..
var í heyskap..
sló garðinn..
undirbjó afmæli með ömmu..
vann á skrifstofu..
tók á móti heysýnum..
var ritari..
pikkaði inn einkunnir..
prentaði út einkunnir..
þjónaði til borðs..
tók niður pantanir..
smíðaði með pabba..

og núna.. núna á ég að vera að lesa...
ég horfi á bókastaflann og hugsa... humm... skildi ég komast í gegn um staflann... best að hefjast handa...
og svona er ég líka dugleg... bara ekki einu sinni byrjuð að lesa..
sit og blogga og á að vera að lesa...

þetta gerði ég í sumar:
ég átti að vera að lesa

eða ætti ég heldur að kalla það...

að fá flugur í höfuðið?!?!?

gripin eldmóði..

Hvað er það sem gerist þegar heilinn yfirfyllist af ákveðnu verkefni og ekkert kemst að annað...?
Þegar flæðir út um öll vit þessi ákafa löngun til að læra og gera og hella sér út í eitthvað...
Þegar maður er viss um að þetta sé málið...

Ég er svolítið þessi sem verð gripinn áköfum draumórum af og til...
kannski aðeins oftar en af og til...

ég er nefnilega þannig gerð að ég er alltaf að uppgötva hjólið... já, þetta ætla ég að gera! þetta ætla ég að hella mér út í!
... og svo líður og bíður og áður en ég veit af er ég búin að finna ný mál... ný ský til að svífa á ... nýja drauma...

og alltaf er það jafn fjarstæðukennt...

en einhverstaðar undir niðri blunda eldri og staðfastari draumar... eldar sem aldrei slokkna...
Háfleyg og áköf gleymi ég þeim stundum...
...gleymi þeim stundum svo að ég fer fram úr sjálfri mér í einhverju draumkenndu móki, viss um að ég hafi hitt naglann á höfuðið, brotlendi svo og botna ekkert í því..

það er gott að fyllast eldmóð öðru hvoru... en hvert á hann að beinast??
hver er manns sanni eldmóður og hvað eru fráleitir draumórar?
hvenær beinist orka mín og tími að því sem mér er fyrir bestu, sem mér er ætlað?
hvað er mér ætlað? er manni eitthvað ætlað?

hvenær á maður að láta toga sig niður á jörðina og á maður að gera það yfirleitt?
á maður ekki að dreyma? á maður ekki að reyna sig, fljúga og dreyma, þó svo maður komi yfirleitt niður á jörðina aftur... amk. tímabundið...

ég held stundum að ég reyni of mikið að vera það sem ég held að fólk vilji að ég sé... þá meina ég... að ég reyni of mikið að standa undir væntingum fólksins míns... að ég reyni of mikið.
Ég þarf að vera.

Og af því ég er alltaf að reyna... reyna og mistakast, fljúga og falla, þá leita ég alltaf nýrra drauma, nýrra leiða, í stað þess að hlusta á snarkið í glóð sem enn þá logar innra með mér og segir mér hvar hugur minn er raunverulega falinn.

Hvar er hugur minn raunverulega falinn?
Hvers vegna er svona erfitt að greina á milli þess sem frá manni sjálfum er sprottið, hreint og ómengað af annarra skoðunum og áliti.., og því sem frá öðrum er komið...
Hvað vil ég? og það sem meira er, hver er ég?

Þann dag verð ég hamingjusöm þegar ég kemst að því hvað ég raunverulega vil og hvað ég hef talið mér trú um að ég raunverulega vilji... því þar get ég svo sannarlega skrifað langann lista yfir flugferðir, lengri og styttri, sem allar hafa þó víkkað sjóndeildarhringinn ...

þangað til held ég áfram að svífa um á draumkenndu skýi... telja mér trú um að ég hafi fundið minn stað... held áfram að hella mér út í verkefni sem skila mér aftur á jörðina... held áfram að detta, standa upp og detta...

... það er svo ferlega gaman að fljúga...
...fyllast ákafa, fljúga, detta...
...standa upp aftur full af eldmóð... og detta

hver á sjens?

...við virðumst alltaf telja að við eigum ekki sjens...
en ef enginn á sjens.. af hverju eru þá allir með öllum...
og ef þeir áttu ekki sjens hvað áttu þeir þá?

biðlund eða örvæntingu?

það hugsa allir glætan ekki ég...
en við eigum öll sömu tækifæri... einhvern sjens..
það er bara spurning hvenær... hvar...

og samt er svo erfitt að trúa því...
svo auðvelt og freistandi að falla í þann volæðispitt að væla ekki ég...

biðlund

biðlund og svolítil trú og svolítið mikið bara að vera og vera maður sjálfur og trúa á sjensinn þegar hann dinglar fyrir framan nefið á manni... því hver er sjensinn ef maður trúir ekki á hann og lokar fyrir honum augunum...

allt getur gerst en ekkert gerist ef maður trúir ekki á það

svolítið mikið að hugsa ekki...
svolítið meira að vera bara...

sjens...

við eigum öll sjens á að eiga sjens... á að eiga sjens...

sjensinn!

nafnakall

af hverju eru allar Þóreyjar dansandi upp um alla veggi? Allir Gummar sérlundaðir? allar Önnur elskulegar, Stínur frændræknar?
af hverju eru allir sem heita Þórarinn stríðnir og freknóttir?
af hverju eru allar Dórur yfirvegaðar?

ég held að nöfn séu engin tilviljun

ég heiti ekki bara Ólöf af því bara...
ég heiti Ólöf með öllu sem því fylgir... samviskupúkanum á öxlinni... þörfinni fyrir að vera sífellt að gera eitthvað... skyldurækninni við fjölskylduna...
allt þetta "Ólafareinkenninn"-dótið sem við nöfnurnar sitjum uppi með...

Allir Hallar eru skemmtilegir...

Maður tengir ákveðin nöfn við ákveðnar persónur.. ákveðin persónueinkenni... visst fas... við berum öll einkenni þess sem við erum. Við getum ekki falið það nema að vissu marki. Strax sem ungabörn höfum við ákveðin áhrif á fólkið í kring um okkur, sendum frá okkur ákveðna strauma, höfum ákveðna áru... það hlítur að hafa áhrif á nafnaval foreldra okkar..

allar sem bera nafnið Íris eru öruggar í fasi...
allir Andrar eru hrekkjóttir...
allir Kárar eru glettnir...
allar Siggur þurfa mikla athygli og sækja hana...
allir Ólar eru rólyndismenn og stærðfræðingar...
Helgi er galgopi..
Ingibjörg er rólegheita manneskja en fær sínu fram...
Eygló er skáld...
Guðrún er dugnaðarforkur...
Atli er óútreiknanlegur...
Ragnheiður er pæja...
Jón segir "já" í tíma og ótíma...
Sara er fiðrildi...
Kolbrún er listaspíra...
Björn sökkvir sér í áhugamál sín af heilum hug...
Sölvi er spegúlant...

það er alveg sama hvað ég ber saman margar Erlur... þær eiga allar eitthvað sameiginlegt...

stundum kem ég því ekki í orð... en ég skynja það sem er eins... það sem er líkt...
eins og af hverju ein Sandran minnir á einhvern hátt á aðra Söndru.. án þess að nokkuð sé sjáanlegt í fljótu bragði sem gæti tengt þær annað en nafnið...

ég kasta þessu nú bara fram sí svona...
ef til vill hef ég rangt fyrir mér..
ef til vill er eitthvað til í þessu...

En samt eru Eyrún og Eyrún svo svipaðir karakterar...
og Gulli er laumufyndinn eins og Gulli...

...Þóra ákveðin og hress eins og Þóra...

María eins og María... traustur klettur..

hæhó..hæhó..

það er svo undarlega hljótt hérna þar sem ég sit á skrifstofunni og blogga...
ekkert nema rigning og umferðaniður sem berst inn um gluggann...
einstaka sinnum heyri ég prenntarann fara í gang.. fótatak..
og svo aftur þögn...

nudd í úrsérgengnum skrifstofustól heyrist innan af gangi... einstaka glamur í bolla...

stundum muml þegar einhver talar í símann...
talar og talar og talar í símann

síminn hringir bara þegar ég þarf að pissa!

hann hringir alltaf þegar ég fer að pissa... kannski ætti ég að dekka meira vatn...
þá þyrfti ég oftar að pissa og þá myndi síminn kannski hringja oftar...

kannski

ég er sem sagt að vinna á skrifstofu fram í júní..
venjulega hef ég meira að gera... ég var of fljót með verkefnin og var sett á símann... "nei, því miður! ég veit bara ekkert í minn haus... ég er bara hérna... viltu ekki bara hringja aftur á morgun.."

uppgötvaði gleði þess að googla í dag...

mikil gleði... googlaði 3 áratuginn til að finna réttu stemmninguna fyrir árshátíðina okkar á laugardaginn... Stúdentaleikhúsið... bannárin...
þá verður dansað!

kannski ég fari að hætta þessu og haldi áfram að horfa á símann...
hver veit nema hann hringi!

þegar maður missir sig...

við höfum öll okkar kosti og galla...
erum öll misvel gefin...
höfum okkar takmarkanir...
höfum okkar veiku punkta...
höfum okkar áráttu...

sumir eru slúðurblaðafíklar...
aðrir eru kaffifíklar...
sumir láta sér ekki koffeinið nægja...
einhverjir eru kynlífsþrælar...
aðrir þurfa alltaf að vera með tuskuna á lofti...
sumir eru með hreinlætisáráttu...
sumir eru með líkamsrækt á heilanum...
margir eru með bíladellu...
aðrir hunda-, katta- eða hestadellu...
enn aðrir eru með spilafíkn...
spennufíkn...
matarfíkn...
vinnuþrælar...
svefnpurkur...
fullkomnunarsinnar...
frímerkjasafnarar...
peningapúkar eða kaupóðir...
stelsjúkir.... helsjúkir...
allir eru vel sjúkir... á einhvern hátt...

kannastu ekki við það... hvað það er erfitt að hemja sig... halda aftur af sér... reyna að temja sig...
svo lengi sem bremsurnar eru í lagi þá er engin hætta á ferðum... en ef allt fer úr böndunum... jahh...
það getur engin stoppað fyrir okkur... það getur enginn bæt orðinn skaða...

það getur enginn ráðið við það nema við sjálf og ef við ráðum ekki við það sjálf... ?!

rankaðu við þér...
sjáðu hvað þú ert búin að skemma mikið...
svo vaknar maður upp einn morguninn og áttar sig á því að þó að maður nái að krafsa sig upp úr pittinum...
þá er líkamin sár að innan sem utan...
sálin sundurtætt...
æpandi...
og þó að þú gerir allt til þess að láta þau gróa.. skilja þau eftir sig djúp ör...
djúpstæðar minningar...

og þá erum við kannski ekki að tala um koffeinfíkn... eða frímerkjasöfnun...
nema það fari út í öfgafyllstu öfgar...
hver veit...

misstu þig bara ekki vinur minn...